«Εξόριστη» η Τέχνη στο Λύκειο!

Το άρθρο 1 (δ) του νόμου 1566 που αφορά τη δομή και τη λειτουργία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ορίζει ως έναν από τους ειδικότερους σκοπούς της εκπαίδευσης να υποβοηθά τους μαθητές «να κατανοούν τη σημασία της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνολογίας, να σέβονται τις ανθρώπινες αξίες και να διαφυλάσσουν και να προάγουν τον πολιτισμό».

Θα πρέπει όμως να σταθούμε ιδιαίτερα στο κατά πόσο οι μαθητές και κυρίως οι μαθητές του λυκείου με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, μπορούν να κατανοήσουν τη σημασία της τέχνης, που οδηγεί και στην αισθητική τους καλλιέργεια. Τα μαθήματα της λογοτεχνίας και της ιστορίας κυρίως σίγουρα φέρνουν σε επαφή τους εφήβους με την τέχνη και είναι γεγονός ότι πολλοί μαθητές ανταποκρίνονται σε διαγωνισμούς που αφορούν στην καλλιτεχνική δημιουργία, γεγονός που υποδηλώνει τη ζέση τους γι’ αυτή.

Πολλοί ενστερνίζονται την άποψη ότι η τέχνη σήμερα έχει εξοριστεί από το Λύκειο, όπως αποδεικνύει η σχολική πραγματικότητα. Είναι γεγονός ότι η δομή του σχολικού προγράμματος και ο χρησιμοθηρικός χαρακτήρας του σχολείου, απομακρύνουν την τέχνη απ’ αυτό. Οι μαθητές αδυνατούν ν’ ασχοληθούν με διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες εξαιτίας της έλλειψης – σε πολλά σχολεία – υλικοτεχνικής υποδομής και του περιορισμένου ελεύθερου χρόνου, λόγω των αυξημένων απαιτήσεων και της μεγάλης διδακτέας και εξεταστέας ύλης που καλούνται να καλύψουν. Δυστυχώς το Λύκειο σήμερα λειτουργεί ως προθάλαμος για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, με αποτέλεσμα οι μαθητές να αναγκάζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας να αναζητούν φροντιστηριακή υποστήριξη.

Είναι γεγονός επίσης ότι η εκπαίδευση σήμερα στοχεύει περισσότερο στη δημιουργία παραγωγικών μονάδων, παρά ανθρώπων αισθητικά ευαίσθητων και καλλιτεχνικά πεπαιδευμένων. Η σύγχρονη εκπαίδευση ταύτισε τη μόρφωση με τη γνώση και τη γνώση με την παραγωγική διαδικασία. Παρακάμπτεται έτσι η καθολική διαμόρφωση της προσωπικότητας, που αποτελεί απόρροια και της επαφής των μαθητών με την καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο σύγχρονος τρόπος μάθησης εξάλλου, επιβάλλει στο μαθητή την παθητική απομνημόνευση, τορπιλίζοντας την ανάπτυξη της γόνιμης φαντασίας, η οποία αποτελεί και το εφαλτήριο της καλλιτεχνικής αναζήτησης και δημιουργίας.

Αδήριτη ανάγκη λοιπόν αποτελεί μια αλλαγή στη δομή του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ώστε οι μαθητές μας να μπορέσουν να αντισταθούν στην «ασχήμια» της σύγχρονης εποχής και να καλλιεργήσουν ταυτόχρονα τη δημιουργική τους φαντασία και την αισθητική τους, που αποτελούν προϋποθέσεις για έναν ομορφότερο κόσμο.

Τσιρογιάννη Μαρία